Lagos - Sages - Aljezur

Gisterenmorgen eerst naar de super. Mijn armen zijn dusdanig verbrand dat ik iets met lange mouwen moet kopen. Ik heb niks mee. Geslaagd.

Ineens ook maar een ontbijt. Sinaasappelsap, croissant. Een espresso kost 38ct.

Inpakken en wegwezen. Er staat een stevige wind en het is  bewolkt. Vermoeiend fietsen. Door de wind heb je geen contact met de omgeving omdat het zo'n lawaai is onder de fietshelm. Het is ook koud. En hoe verder naar het uiterste puntje Europees vasteland, hoe heviger de wind.

De route gaat over oude onverharde wegen, niet te steil voor kar en paard. En ook niet voor ons. 

In de verte gaat het verkeer over snelle asfaltwegen met hellingspercentages van 16%,  lezen we op de verkeersborden.  We gaan van klif naar klif. Wondermooie uitzichten. Onbereikbare zandstranden tientallen meters lager.

Maar dat schiet allemaal niet erg op. Met die tegenwind en hellingen zijn de batterijen snel  leeg. Die van de fietsen en die van ons. Opladen kan bij een restaurant dat gesloten is maar wel 3 stopcontacten buiten heeft en we mogen die gebruiken. We hangen alles eraan. Een uur verplichte pauze. 

Waarom weet ik niet, maar een lekke band meldt zich meestal na een pauze. Nu ook.

De binnenband blijkt gevuld met een anti lek vloeistof, maar oppompen heeft geen zin. Een flink gat gat is gelukkig snel gevonden en geplakt. Die anti-lek smurrie  zit ook in het ventiel, dus oppompen kost wel wat inspanning. We zijn jong en sterk, geeft niks. Een doorn vinden we  niet. Wel een extra binnenband en een anti lek strip tussen de binnen en buitenband. Gekke portugezen.

Om onszelf te troosten voor de schamele vordering vandaag, drinken we een portugese cerveja.

In Sagres, na 41 km houden we het voor gezien. We vinden een kamer met balkon. Uitzicht op het 15de eeuwse Fort van Sagres. Een mooie locatie  om de Atlantische scheepvaart in de gaten te houden. Wij laten dat aan de specialisten over. We liggen er vroeg in.

Hoewel het gisterenavond nog windstil was, waait het nu weer hevig uit het noorden en daar moeten we juist naar toe.

We beginnen met een bezoek aan het alleruiterste punt van het Europese vasteland: de vuurtoren van Cabo de Sāo Vicente. Daar zijn we natuurlijk niet alleen. We zien het bordje Atlantic Coast Route 0,0 km.  Snel op weg, met even na deze pauze opnieuw een lekke band. Nu de buitenband er af ligt, trekken we ineens al die portugese anti-lek strips er uit, want dat is de oorzaak van de grote  lengtescheuren in de binnenband. We hadden al eens eerder zo'n ervaring met dergelijke strips, in de Bourgogne, jaren geleden.

Voor de kijkers thuis: onze tocht gaat maar zeer gedeeltelijk over asfalt. Met stevige wind op kop, niet te zien op de foto's. We nemen stukken GR gemarkeerd met een rood/wit streepje.

Een Deens / Baskisch koppel loopt hier met rugzakken de Iberische kustroute: 6000km in 290 dagen. We maken een babbel, een Finse wandelaar komt aangestapt. Routes, ervaringen en tips worden uitgewisseld.

Verderop gaat het door een bebost landschap, onverhard en gelukkig met veel minder wind. 

Onderweg slaan we een terras zonder stopcontacten over. Er zijn veel surfers hier, met rastakapsels en blond gebleekte haren. Zij kijken niet naar ons, alleen naar de branding.

Vlak voor Aljezur, onze bestemming van vandaag nemen we een afslag te vroeg en belanden we in een buitenwijk, gebouwd op een steile helling. Het is een wirwar van betonnen paadjes en  weten niet of we op het dak van een huis lopen, op straat of in de voortuin van een bewoner staan. Als we een brommer zien, weten we dat er ook voor ons met de fietsen een weg naar beneden moet zijn.

Op Maps vinden we een hotelkamer en we gaan nog wat eten tegenover de iglesia.

Nog 233 km naar Ronald.