Alentejo - Castro Verde - Alcoutim

Gisterenmorgen vroeg op pad, of toch een poging daartoe. Nadat we met Rui een espresso hebben gedronken, krijgen we de hele uitleg over zijn wijnmakerij te slikken, terwijl we met de helmen op in de startblokken staan..

Veel asfalt. Het schiet goed op, 28° en wind mee. De langsrazende auto's zijn minder leuk. Op zo'n Paasdag zal er maar eentje tussen rijden met een paar vino's te veel op…

Het gaat naar Breja, waar we wat willen eten. We zigzaggen door het stadje. Volle terrassen met Pasen. En weer verder.  

Het is vruchtbaar hier. Een stuwmeer zorgt voor water. Ooievaars vangen kikkers en nestelen zich hier in de toppen van de bomen. Variatie op hetzelfde thema.

De binnendoorweggetjes zijn nog steeds met veel zand, dus rest ons toch het fietsen op doorgaande wegen. Na 88 km , in Castro Verde, een hotelletje gevonden en een pizzeria van Indiërs. Er zijn er veel hier. Oorspronkelijk afkomstig van Portugese koloniën in India. Sommigen dragen een dastar, een soort tulband.

De  bestemming van vandaag is Alcoutim, gelegen in het zuidoosten, aan de rivier Guadiana, de grens met Spanje. 

Over asfalt 95 km of binnendoor, onverhard 75 km. Er is geen duinzand, dus we durven het aan: binnendoor. Het is werkelijk prachtig. Wind in de rug, zacht glooiend. We passeren een hek: dit is natuurgebied, alleen met gids toegankelijk, toch verder, we blijven op het pad. 

Alles ongerepte natuur, hier en daar een dorpje met witgeschilderde huisjes. Je kan hier voor 10.000€ een huisje kopen, horen we. Voor 6000€  heb je 8 hectare grond met cactussen en een waterput. We raken aan de praat met 'nieuwe bewoners'. Een koppel uit Lissabon, antiquairs. Ik moet bijna werken.

De meeste honden zitten achter een hek of aan een ketting. Soms een losloper: sprintje! Het is heet, 29°, blauwe lucht. We stoppen te weinig, want waarom zou je stoppen. Behalve dan om te drinken, maar onze bidons zijn ook al snel leeg. In deze middle of nowhere is er geen hotelletje of restaurant, dus moeten we verder, naar Alcoutim. De fietsen houden het goed, samen met de batterijen die weinig aangesproken worden bij onze lage snelheden.

Over deze wegen is bijna geen gemotoriseerd verkeer. Wel een vrachtwagen met Sagres. Het Heineken of Stella van Portugal.

Het laatste stuk gaat langs het Parque Natural do Vale Guadiana. Een pittig slot voor vandaag. 

Het enige hotel hier, heeft een  mooi blauw zwembad met ligstoelen. Ik fiets al een week in mijn korte zwembroek en 'n hempje.  Wat op mijn lijf zonlicht heeft gezien, heeft alle tinten rood. De rest is wit. Aan de badrand zou ik nogal opvallen. Nee, een duik laat ik over aan de echte zonaanbidders.