Aljezur - Melides

Vanaf haar terras, met bloeiende cactussen, zwaait  Manuela ons uit. Naast het uitbaten van het hotel heeft ze een handel in aardappelen en bonen. Tussen de stapels zakken hebben we  gisteravond de fietsen geparkeerd. Die bonen komen uit Brazil. In Portugal worden geen bonen meer gekweekt, zegt ze. 

We stoppen later voor een espresso. Onverhoeds een Nederlander die een Engelse krant leest en ons waarschuwt voor het gevaarlijk rijgedrag van Portugezen. Ik antwoord dat we dan wel auto's moeten tegenkomen. Maar… wist hij al dat er in Nederland sinds een paar dagen het fietsrijbewijs is ingevoerd? Dat doet hem even schrikken. 1 april.

We gaan door de duinen, genietend van de kleurenpracht van bloemen, geel, blauw, rose, rood...velden vol. De euroveloroute volgt de hoge kliffen van de kust en zwaait  overal waar er een praia (strand) is, steil naar beneden en daarna weer steil omhoog. Sommige delen lijken eerder een wandelpad.  Er zijn ook veel wandelaars. Met rugzak en -soms zichtbaar- met blaren.

Regelmatig wijken we van de route af, omdat het niet te doen is. De dikke fietsbanden zakken tot de spaken in het losse zand. 

We fietsen door het natuurpark Zuidwest Alentejo en Costa Vicentina, de zuid westkust van Portugal. De streek is ook bekend om de plastic tuinbouw van grote multinationals. Een zegen maar ook een plaag voor de streek. Het wordt er niet mooier op.

Ik begrijp nu waarom het vinden van de digitale versie van de  Atlantische fietsroute thuis al niet zo eenvoudig was. Sommige segmenten van de route zijn niet te fietsen. Onverharde wegen zijn meer voor strandgangers met een parasol en wandelaars op slippers.

Ik begrijp ook wel dat de Portugezen niet in de fietsroute in investeren. Per inwoner zijn er hier nu al jaarlijks 1000 vakantiegangers.

Met fluovestjes aan zoeken we het asfalt op.

We overnachten in een hostel voor wandelaars in Villa Nova de Millefontes. Een rijtjeshuis met achterbouw. In alle kamers en kamertjes is er een één- of tweepersoonsbed of stapelbedden. 's Morgens maken wandelaars in de keuken hun picknick voor de dag.

Om 11 uur zijn we in Porto Covo en we hebben er al  20 km op zitten. Een paar agressieve loslopende honden kunnen we afschudden. Kuitbeenvlees heeft blijkbaar iets aantrekkelijks.

Koffie.

We ontmoeten een koppel Nederlanders. Kampeerders op mooie Santos fietsen die helemaal naar Nederland onderweg zijn en pas eind juni terug hoeven zijn. Zij hebben ook de eurovelo- en velo vicentina route verlaten. Niet befietsbaar zeggen ze.

We vervolgen de weg langs de havenstad Sines. Op zee wachten grote containerschepen hun beurt af.

Op het asfalt schiet 't best op totdat we 2x lekrijden. Het scheurtje in de achterband wordt een scheur. Ook geeft een fiets geen aandrijving meer. Youtube brengt de oplossing. De loodzware accu laadt het display niet op. Dat moet met een apart priegel kabeltje. Hoe verzin je het.

Op zoek naar een nieuwe binnenband rijden we een dorp binnen. Een band is alleen 30km terug verkrijgbaar. 

Nu is het mooi geweest.   

Na wat rondvragen overnachten we in Casa Joanne, een paradijselijk B&B dicht bij het strand. Joanne is een Belgische uit Zele, na omzwervingen in Brazilie en Duitsland hier beland samen met haar echtgenoot.

De zee buldert de hele nacht. Hele zwermen ganzen vliegen boven ons naar het zuiden. En muggen in de rondte.

Morgen verder noordwaarts.