2 maart: Alicante- Castalla 57 km, 715 m omhoog

Het is eigenlijk al onze 2e dag, want gisterenavond laat zijn we aangekomen op de luchthaven van Alicante, waarna ons hotel een kwartier fietsen is. Het is al donker en een van onze fietsjes  ‘dweilt’ over de weg. Niet door de bagage die we mee hebben, maar het lijkt er op of beide banden lek zijn. Dus eerst maar eens oppompen en dan zien we verder.

Op Rotterdam-Den Haag Airport is het nog even spannend bij het inchecken. Het formaat van de fietsbatterijen is op de limiet van wat nog mee mag vliegen. We kiezen de rij met een grote vriendelijke controleur ipv het meer pinnige type van de andere rij. “Deze batterij is wel erg groot voor een laptop”  grapt hij in vettig Rotterdams, waarop we repliceren dat het fietsbatterijen zijn. Ze gaan zonder problemen door de scanner, alleen het bluetooth toetsenbord moet er nog een keer extra door.

We zijn op weg met veel techniek en helaas gaat alle techniek stuk. Het is hopen dat alles heel blijft en de pannes voor thuis zijn.

De banden blijken niet lek. Waarschijnlijk hebben de ‘bagage afhandelaars’ op de Airport ze laten leeglopen, volgens de voorschriften. Een kettingblad heeft ook een flinke slag. Wat er gebeurd is onderweg, is gissen.

Vanmorgen met stralend weer vertrokken. De GPS brengt ons naar het treinstationnetje van Agost, het begin van de eerste Via Verde Maigmo. We fietsen vijf Vias Verdes deze reis (als de techniek en de fysiek heel blijft). Oude smalspoortrajecten waar fietspaden van gemaakt zijn.

Met die GPS is het een haat-liefde verhouding. Als hij goed functioneert, is het prachtig, maar vaak blijft het ding weigeren te doen waarvoor het gemaakt is.

Het eerste stukje naar het stationnetje gaat prima. Zo goed is het met een papieren kaart  niet te verzinnen. Later zegt het ding allerlei onzin waarvan ik de details bespaar.

Gelukkig zitten we op de Via Verde en is het gewoon doorkarren. De Via Verde de Maigmo is prachtig, maar het gaat flink omhoog. De bedding bestaat uit zahorra compactada: aangestampt grind. Helaas is het zo droog dat het er allemaal los bij ligt en dat maakt het trappen wel zwaarder. De batterijen hebben na 40 kilometer maar 20% lading en dan doen we verder alleen nog maar zuinig aan: alleen omhoog gaat de assistentie aan. Het traject gaat in grote lussen door het landschap en we passeren enkele tunnels. De tweede Via Verde heet Tramo Antiqua de Ferrocarril. Grote stukken zijn geasfalteerd, maar dat is niet erg op deze eerste dag. De vermoeidheid slaat toe en we zijn blij dat Castalla in zicht komt. Een hotel is snel gevonden en zonder Booking.com en met contant betalen krijgen we een leuke korting. De fietsen gaan mee de kamer in, aan het stopcontact en wij douchen.

In het dorp vallen we midden in de dorpsfestiviteiten van “Los Moros y Cristianos”: met toeters en bellen. De viering van de verdrijving van de moren, eeuwen geleden. Het hele dorp is uitgelopen en viert mee.

Morgen 28°!