Dag 3 - Coll de l'Alba - 82 km

Bijna te moe om te schrijven, want een overnachting vinden ging vandaag niet vanzelf, maar daarover later meer.

Vanmorgen onder een zwaar bewolkte hemel vertrokken. Regenkleding voor het grijpen in de stuurtassen. Het heeft hard geregend vannacht. Op het tweede deel van onze route naar de Via Verde verwachten we geen schuilmogelijkheden aan te treffen. 

Van de hotelbaas hebben we een paar plastic zakken gekregen. Daar gaan de kleren in. Onze fietstassen zijn helemaal niet waterdicht, weten we van eerdere reizen.  

Het blijft vandaag gelukkig droog. Regen is pas voor vannacht voorspeld, weten we nu.

Het eerste stuk gaat over een oude doorgaande weg die bijna niet meer gebruikt wordt omdat er een nieuwe naast ligt. Na een 20-tal kilometers nemen we een kleinere weg die uiteindelijk naar de Coll de l'Alba op 334 meter slingert. Vele "ops en afs" en heel veel bochten. Bij ieder afdaling is het oppassen voor losse steentjes, juist op die plaats waar je wilt of moet gaan remmen. De hele tijd oppassen dus. Een paar tegemoetkomende motorrijders rijden bijna  stapvoets. Verder is er bijna geen verkeer.

Er worden nog een paar cactusstekjes geplukt ter aanvulling van de collectie thuis. Een heel mooie met een leuk stekel patroontje gaat voorzichtig met de andere mee, gewikkeld in een dikke laag papieren zakdoekjes. 

We fietsen tussen amandel- en olijf- en granaatappelbomen. Sinaasappels hangen er nog groen bij. Het uitzicht is prachtig. 

Na de afdaling komen we aan in Tortosa, aan de Ebro. Daar begint de eerste Via Verde van onze reis. 

Omdat het nog vroeg is (half vier) besluiten we verder te fietsen. Het leven heeft hier 'n ander tempo. De weg volgt de Ebro. De batterijen zijn na meer dan 1000 hoogtemeters bijna leeg. 

Het gaat langzaam omhoog, 'vals plat' in het jargon, dus gaat de ondersteuning uit waar het gaat... 

In het eerstvolgende stadje waar we willen overnachten zijn de hotels dicht, ze bestaan niet meer of veel te duur. We bellen, na wat zoeken op het internet,  naar een hotel verderop. In Benifallet. Onze beide smartphones zijn ook bijna leeg. Eén werkt nog. 

Er is plaats, maar de hotelbaas moet nog weg en zal de sleutel in de plantenbak leggen. Perfecto!  We komen aan bij het oude treinstationnetje Benifallet, dat dienst doet als café voor fietstoeristen. Omdat de telefoon nu helemaal leeg is, weten we niet wie we gebeld hebben en ook niet waar het hotel precies is. De cafébaas zegt ons dat het dorpje Benifallet aan de andere kant van de Ebro ligt. Er wacht ons dan nog een paar laatste kilometers fietsen in de ondergaande zon naar een brug om er te komen.

De sleutel ligt in de plantenbak en de alle batterijen kunnen weer worden opgeladen. Ook die van ons zelf.