Dag 9 - Albarracín

We overnachten in een 'Albergue' in Cella. 36€ is niet veel en dan moeten we een stapelbed voor lief nemen. Het is wel de mooiste overnachting tot nu toe. Het ding staat hier pas drie jaar, alles is spiksplinternieuw en mooi voor elkaar.  Er is een hok voor de fietsen en er staat zo'n driepoot om de fiets in te hangen voor onderhoud. Dat heb ik dan gelijk gedaan. Zowel het zadel als het stuur beginnen te kraken en mijn zadel zakt telkens naar beneden. Niet heel erg maar toch. Eén van de nieuwe buitenbanden begint hier en daar scheurtjes te vertonen, maar zal het wel tot Valencia uithouden.

Die banden zijn van een nieuw type van Schwalbe: 365 GT. Goed voor zomer en winter èn alle terrein. De rolweerstand  is echter zo groot dat we bergaf soms moeten meetrappen.

Ze gaan ook snel lek (2x op 500 km) en gaan stuiteren op slecht wegdek, daar is er hier genoeg van. Volgende keer weer terug de Marathon Plus erop. Onplatbaar en comfortabel.

De technische uitdaging van zo'n fietsvakantie is wel een dingetje.  Alles moet heel blijven en alles moet mee. Graag zou ik een breder stuur hebben. Want nu hangt het van links tot rechts helemaal vol. Probleem is dat de fiets met een breder stuur niet meer opvouwbaar is...

Albarracín is niet ver van  Cella. Het is mooi, wel toeristisch (zoals verwacht) en de weg heen en terug is met  24 km en 650 hoogtemeters een makkie. Wij worden onderweg door meer auto's ingehaald dan de hele afgelopen week. En touringcars. De weg voert door een canyon-achtig landschap en doet ons denken aan de prachtige natuurgebieden bij Ainsa en San Marcial in de Pyreneeën waar we vroegere vakanties doorbrachten.

Ook hier onderweg weer veel verlaten berghuisjes.

Albarracin, we moeten het toegeven, is gelegen op een schitterende plek en is mooi.

Gelegen op een berg is er een wirwar van smalle straatjes en veel trappen. Okertinten en roestbruine kleuren domineren. 

De meeste toeristen lopen wat rond in de buurt van de parkings. Hogerop is er weer niemand. Wij klimmen tot de verdedigingsmuur boven het stadje en genieten van het uitzicht.  Op die omwalling van wel 20 meter hoog en 1 meter breed begeven we ons maar niet.

De horeca heeft hier goed te doen en dat lijkt dan meteen de enige economische activiteit hier.

Terug in Cella is er een restaurantje waar we gisteren ook hebben gegeten. Het is moeilijk terug te vinden, ook met google maps niet. Er is geen enkele planmatige logica in al die kleine straatjes...

Vanaf 21 uur gaat de keuken open. Fles wijn, fles water en drie gangen, koffie of thee, 12€ . Dit kan in  Europa.

Op tv zien we de rellen in Barcelona. 

Hopen dat we daar op de terugweg bij de overstap op n andere trein, geen last van hebben. Maar voorlopig denken we nog aan de Via Verde die voor ons ligt.