Dag 10&11 - Cella - Albentosa - Torres Torres (+10 km)

Over die 10 km extra, later.  Gisterenmorgen vertrokken uit Cella en onze albergue (die met het stapelbed). We zoeken de Via Verde weer op. Een enorm bedrijf voor de recycling van steen, puin en hout heeft een plekje gevonden juist op dit tracé. Er staan bordjes om ons eromheen te leiden. 

De eerste 20 km gaat de VV nog naar omlaag, zo'n 200 m, maar na een tijdje klimmen we geleidelijk zodat we na 40 km op 1225 meter zitten. Het is bewolkt, best koud en er is niet veel te zien. Niet tobben en gewoon doorgaan. Spanje is niet altijd Sol & Playa. 

De Via Verde is geasfalteerd, ooit, na het converteren naar fietspad.  Daarna lijkt er weinig onderhoud te zijn uitgevoerd. Het asfalt is verbrokkeld en is soms nog maar 20 cm breed. Grote delen zijn door vorst en landbouwvoertuigen verbrijzeld.  Goed mikken dus om op de verharde delen te blijven. Ter reparatie is er hier en daar een vrachtwagen grind leeg gekieperd. Op die plaatsen slingeren we hevig.

De koude maakt het wel allemaal extra vermoeiend. Op dit fietspad van zo'n 75 km door 'the middle of nowhere' zien weg geen enkel dorpje, geen enkele andere fietser, wel twee wandelaars en een schaapskudde. We rijden tussen rotsuitsnijdingen voor deze VV, zien lagen steen in bruin- en allerlei okertinten. Tunnels en viaducten wisselen elkaar af. Na 75 km is het mooi geweest en vinden we in Albentosa een hostel. Niet bijzonder, maar wel alles wat we moeten hebben. De fietsen staan veilig in een garage met hevig piepende stalen deur.

Vandaag, de derde dag fietsen op de Ojos Negros, dalen we 800 m. Het landschap wordt milder. Er zijn weer amandel-,  citrus- en olijfbomen. De geur van 'pizza kruiden' en lavendel. 

De fleece truien gaan uit (een laten we liggen, shit), want de zon breekt ook weer door. Het is sinds dagen weer warmer dan 20 °C. Het is niet zwaar, de hele is het dag bergaf. 

De oude stoomtrein volgt op 't tracé de plaatsen waar een 'fuen' is en daar was ook bewoning, blijkt. We fietsen langs talrijke stationnetjes, meestal vervallen. Eentje is nu een gite voor scouts met bbq en kleurige klimtuigen. Midden in de natuur. 

We zien ook andere fietsers. 

In Torres Torres wordt het tijd voor onderdak. We vinden we een paar hotelletjes met behulp van  Maps. Maar het een is onvindbaar, ' t ander gesloten en een derde peperduur.

Maps toont ons een wegrestaurant dat we eerder passeerden 10 km terug. Na een telefoontje vragen we maps ons die kant op te sturen. Dat blijkt dan helaas over de snelweg.. Onze Garmin gps weet wellicht een betere route maar bevriest telkens na het 79% routeberekening. (Zal ik hem hier op de keien smijten of thuis?) Heel ergerlijk. Vooral omdat ik op dit moment aan een paar dingen tegelijk moet denken.. 

• de smartfoon die geopend in de stuurtas ligt mag er

• niet uit stuiteren en 

• het scherm moet leesbaar zijn en 

• het getargetted hotel moet actief blijven, anders weet ik niet wie we gebeld hebben

• de Garmin weer proberen aan de praat te krijgen

• het wegdek in de gaten houden zodat ik geen uitschuiver maak

• niet blind op de apparatuur te rijden maar om me heen kijken

• het tempo erin te houden en voor het donker bij het  hotel zijn.

Luxeproblemen natuurlijk.

Het was 100 km bergaf vandaag. Dat is te doen. De was hangt al en zal vandaag wel drogen bij deze temperaturen. Ook hier een hotel met windmolenbouwers als tijdelijke gasten. Het 'menu del dia' met met salade, hoofd- en nagerecht voor 11€ pp smaakt muy rico!