Dag 8 - Calamocha - Ojos Negros - Cella
15 oktober 2019 - Cella, Spanje
Met 81 km en 733 hoogtemeters zal het gemakkelijker worden dan de laatste fietsdag eergisteren. Alleen is er nu de koude snijdende harde wind. Het lijkt nog geen 10°… De lange broeken, de fleece vesten en de jassen gaan aan.
Die wind hier is dan weer big business voor de windmolenbouwers en ook voor het hotel waar we sliepen. De helft van de kamers blijkt weken lang verhuurd aan potige arbeiders die er enorme windmolens bouwen.
Het plaatsje Ojos Negros wordt de tussenstop en dan door naar het begin van de Vía Verde de Ojos Negros, de langste VV van Spanje (180 km) richting Valencia.
Deze VV was het doel van onze reis vorig jaar vanuit Madrid, maar die fietstocht is toen niet doorgegaan en hebben we moeten annuleren.
We dachten toen, precies een jaar geleden, dat we het nooit meer zouden meemaken, maar vandaag is het dan toch gelukt. Een selfie bij het plaatsnaambordje om dit te bezegelen.
We passeren een paar ingeslapen dorpjes, het gaat de hele tijd omhoog. Spanjolen lopen er dik ingepakt bij. Ook als de lucht opentrekt blijft het in de zon koud. Het is 1000+ meter en ' t gaat nog gestaag omhoog. Tot Ojos Negros. We stoppen, wandelen wat door het dorp. Er is zelfs een mini-arena voor stierenvechten.
In de bergen rond Ojos Negros (Sierra Menera) won men vanaf 1900 ijzererts dat per trein naar de kust vervoerd moest worden. Transport met de bestaande spoorlijn werd snel te duur zodat werd besloten om er een eigen lijn vlak naast aan te leggen. Tot 1972 is deze in gebruik gebleven. In 2001 werd deze spoorlijn omgebouwd tot fietsweg: de Via Verde de Ojos Negros. De langste VV van Spanje: ~180km
In 1907 werkten hier meer dan 1000 werklieden waarvan 120 onder de 16 jaar. We passeren de restanten van de huisjes die onderdak hebben geboden aan deze arbeiders. Er is niet veel van over.
De conversie naar fietsweg begint in Santa Eulalia. Daar is een treinstation van Renfe, die fietstoeristen kan aanvoeren vanuit Valencia. Het hoger gelegen deel is nog niet befietsbaar, maar we rijden over een mooie weg erlangs, door een desolaat landschap. Gieren cirkelen rond of staan te schuimbekken naast een stal met jonge geitjes. Het gemekker blijven we nog lang horen.
Een schaapskudde. Het is prachtig. Genieten.
Op de Via Verde zelf zien we helemaal niemand.
Morgen naar Albarracín. De stad is Nationaal Monument sinds 1961 en komt in aanmerking om door de Unesco uitgeroepen te worden tot Wereld Erfgoed. Het zal even wennen zijn aan veel toeristen.
Wat maken jullie weer veel mee, mooi hoor, en ook van mijn kant van harte gefeliciteerd. En mooi dat je refereert aan het feit dat jullie dit samen weer meemaken.
Gefeliciteerd paps!
Liefs, ook van Valentijn
Geen regen zoals hier. Groetjes.
straks alleen maar mooie herinneringen aan die plek moge hebben!