Dag 7. Van Gallipoli naar Leuca

64km.
We zijn op weg naar het uiterste puntje, Leuca. Het is een flinke afstand van Dag, dus wijken we niet veel af van de route langs de kust. De wegen zijn uitstekend en er is weinig verkeer. Witgekalkte vakantiehuisjes. De zee heeft alle kleuren blauw. Prachtig. Het gaat soms flink omhoog en gelukkig daarna weer naar beneden.

Onderweg passeren we een stuk onverhard door een natuurgebied. Een moeras tussen het strand en het binnenland. Links van ons kwetteren de watervogels, boven ons vliegt een reiger die opstijgt vanuit het riet. Voor ons schieten hagedissen van het pad en vliegt een reuze krekel onhandig weg. Rechts van ons een oude wc pot, verbrand matras en afgedankte koelkast. Ja, we zijn in Italië.


We drinken we een koffie in een bar langs de weg. De enige bar, die open is blijkt later. Koffie is er in alle soorten. Cappuccino, caffè corto, americano, macchiato, negro, con leche. Als je gewoon koffie bestelt, krijg je een piepklein kopje met een centimeter koffie er in. Kost 90 cent. Bij een americano doen ze er wat heet water bij… Dat lijkt dan een beetje op de noord europese filterkoffie.
De organisatie in zo’n bar is typisch... Achter de bar staat de jeugdige barjuffrouw. Met haar kan je niet afrekenen. Dat doe je bij de deur waar een knorrige oude matrone zit bij de kassa. De taken zijn strikt verdeeld en gescheiden en er is werk voor jong en oud.


Onderweg warempel nog twee wielertoeristen! Een sympathiek Engels koppel dat ook zo’n toer doet. Ze hebben echte fietstassen van Ortlieb. De rest van hun bagage wordt elke keer met een taxi naar hun volgend hotel vervoerd. Hun tassen zijn wel waterdicht, hetgeen ons toch even doet nadenken over die van ons...Maar hun zadels zitten los en wij hebben dan weer een “ Allen Key” die ze lenen om hun zadels weer vast te zetten. Haar ‘shower curtains”’ en zijn ‘family jewels’  begonnen al aardig geïrriteerd te raken.
We hebben weer een uitstekende B&B. Een vakantiehuisje met uitzicht op zee. De eigenaars zijn Fernando, advocaat, en zijn broer Fabio die dierenarts is en zo wat bijverdienen. Sympathieke gasten. We wassen onze zoute kleren en hangen alles op het terras te drogen in de avondzon. Hopen dat het morgen droog is. "Breakfast at nine on the terrace tomorrow morning" werd ons enthousiast gemeld.

We douchen en fietsen daarna Leuca in. Uitgestorven. De economie draait hier op het toerisme en bij gebrek daaraan is bijna alles dicht. Een steile klim brengt ons naar de vuurtoren op het uiterste puntje van de hak van Italie: “Lands End”. Daar zouden we Albanië kunnen zien, maar ervaren Italianen verzekeren ons dat dat vandaag niet zal gebeuren. Te slecht zicht.

Terug in Leuca eten we een pizza en naast ons zitten twee andere toeristen. Uit Quebec nota bene.

Morgen kunnen we nog een poging wagen om Albanië te zien. We fietsen dan via de Adriatische kust naar Castro.