16 en 17 okt. Peraleda de Zaucejo - Fuente del Arco 67 km/ Fuente del Arco - El Pedroso 69km

Gisteren even een test. Hoe gaat het met de lekke band en hoe gaat het met de knie van T.

Een knie die niet wil is lastig maar een band die aldoor leegloopt is ook n dingetje.…

De band is 's morgens opnieuw plat. Er zitten nog veel meer stekels in de buitenband. Schwalbe maakt ook inferieure banden dus. Met het bestek van het ontbijt peuteren we de doorns er uit. De tube lijm blijkt bijna leeg. Verdampt op het schap in de winkel. We kunnen nog net de plakkers vastlijmen.

De knie van T. draait ook weer rondjes, nagenoeg zonder pijn zodat we weer bijna normaal kunnen fietsen. Beetje opletten maar alles bueno.

Het landschap is glooiend. Onze route gaat over een verlaten doorgaande weg- 'ergens' naar toe- en lijkt in geen jaren gebruikt. Waar asfalt is verdwenen zijn er diepe kuilen, hier en daar komen struiken uit het wegdek.

Maar dat maakt niet uit. De stilte en verlatenheid zijn een beloning van dit landschap.

Later zijn er zanderige landweggetjes die alleen door boeren gebruikt worden. Regelmatig openen we een hek en sluiten die ook weer achter ons. "Por favor cierren la puerta" staat er. Een stuk verder scoren we de Vía Verde de la Jayona, die een kilometer of 20 lang is. Een oude spoorlijn , omgevormd tot fietspad. Onze laatste kilometers vandaag fietsen we flink omhoog. Dit is het begin van de Sierra Morena, een flinke rimpel in de aardkorst tussen Andalusië en Extremadura. We moeten over die rimpel heen… maar nu, na 67 kilometers vinden we het wel genoeg geweest. Hotel gevonden in Fuente del Arco. Eten om 21.30. De tent zit afgeladen vol. De TV staat aan, zoals altijd en overal. Op het nieuws de uitbarsting in La Palma. Catastrofe, zegt de ober en schudt zijn hoofd.

De volgende dag vroeg op pad. We willen nog een Via Verde doen. Een verder doel is er niet. In deze Sierra ligt een heel netwerk van oude spoorlijnen.  Door de plooien van de aardkorst, liggen mineralen hier voor het oprapen. Die werden allemaal in wagonnetjes afgevoerd. De meeste lijnen zijn al vele jaren geleden gesloten omdat ze niet rendabel zijn. 

De weg ernaartoe blijft op zo'n 750 meter hoogte slingeren. Een oud karrepad, slim aangelegd met weinig hoogteverschil om dorpen te verbinden. Het is er enorm verlaten en de weg is slecht met veel keien en stenen.

De stilte wordt verstoord door ronkende 4x4's. Españoles die op zondagmorgen in tenue met geweren gaan jagen. Door de ramen zien we hoe bij iedere hobbel hun dikke buiken zichtbaar op en neer schudden. Sommigen auto's trekken een karretje mee, afgeladen met uitzinnig blaffende jachthonden.

We raken aan de praat met een mountainbiker. Hij is 10 jaar ouder dan wij. Een jaar geleden aangereden door een auto. Siète semanas en hospital, zegt hij en noemt alle breuken op. Onze kennis van anatomie in het Spaans reikt niet ver. Wel even schrikken. Hij slaat zeven kruistekens en vervolgt zijn rit.

We komen aan bij de Via Verde de Sierra Norte. Het gaat lekker omlaag. 4-6%. Dat moet een flinke lokomotief zijn geweest om al die karretjes te trekken.

Normaal gaat zo'n pad van A naar B, maar nu vertakt het netwerk zich.

We kiezen maar wat. Sevilla is maar 80 kilometer hiervandaan en daar moeten we pas over drie dagen zijn. Het pad wordt echter steeds slechter en steeds smaller. Er zijn delen met trappen, een ingestorte brug waar we niet meer over kunnen en een stenig pad waar je alleen over kan stappen, zonder fiets.

Het geeft allemaal niks, zolang het materiaal heel blijft. Na een tijdje zoeken we en vinden we toch het asfalt weer. Het eerste plaatsje is El Pederoso. Het biertje smaakt. Een piepklein dorpje in de middle of nowhere. Er is een hostel, met een Marokkaanse kok en een serveuse die in Schotland stage liep en dus Engels spreekt. Het is heerlijk zitten in een avondwindje. Poezen om ons heen, kippen, die we daarstraks zagen scharrelen, zitten op stok.

We horen blaffende honden in de verte op de haciënda's rondom.

Lekker slapen.