Dag 9: Ronda - Olvera bus en fietsen

Het Hotel slaapt nog.  Alleen de portier doet zijn best om wakker over te komen.

We willen vroeg de bus halen die ons van Ronda naar Setenil de la Bodegas gaat brengen. Eerst nog even geld pinnen in het centrum van Ronda en een summier ontbijtje in een bar. Het centrum is nu nog het domein van de Rondanezen.

In de bus zijn we de enige reizigers. De fietsen zijn ingepakt in hun hoezen en liggen samen met de fietstassen onderin het bagageruim. Het regent en onweert flink. Slalommen door bruine modderstromen op de weg. We zitten droog!

Onderweg stappen nog wat mensen op, maar deze regenachtige zaterdag lijkt niet het moment om de bus te nemen. Bij het eindpunt in Setenil vertellen we de buschauffeur dat we naar Olvera moeten.  “Blijf maar zitten, ik breng jullie naar de volgende halte, een stukje omhoog, het regent zo hard”.

Als we uitstappen regent het nog verschrikkelijk. Dan wordt het stilaan beter. De fietsen worden uitgeklapt en de bagage aangehangen.

Tussen een paar schaarse druppels gaan we op pad. Overal modderstromen naast en over de weg. Een bulldozer is bezig om een dikke laag modder opzij te schuiven. Met de fietsen mogen we wel passeren. Een arbeider loopt voor ons uit en toont de hardere stukken. Toch zakken de velgen en schoenen diep in de modder. Remmen, ketting en versnellingen knarsen daarna verschrikkelijk.

Vlak voor Olvera stoppen we bij een klooster. Er is een kraantje, bedoeld om de dorst van de bezoeker op deze bijzondere plek te lessen, maar water is water toch? Dus wassen we hiermee de ergste modder van de fietsen en van onze kleren. Het begint weer te gieten. In het restaurantje aan de overkant  brengen we een paar uur door, met koffie en tapas, wachtend op een droog moment.

Aangekomen in ons pensionnetje in Olvera bekijken we de schade. Veel kleren zijn toch nat geworden of zijn nog niet droog van een eerdere wasbeurt. Een kacheltje op onze kamer zetten we in een kast en zo kan alles drogen.

Morgen de laatste fietsdag. Over de Via Verde de la Sierra, 36 kilometer over een oude spoorweg met 30 tunnels (!) en een paar viaducten. De spoorlijn is echter nooit gebruikt, zo vertelt een medewerker ons bij de infobalie van een tentoonstelling over Olvera in het plaatselijke Museo. In de Spaanse Burgeroorlog is het ijzer van de rails gebruikt om wapens te maken. Nu brengt de het eco-fietstoerisme meer op dan de spoorlijn ooit zou hebben gedaan.

In sommige tunnels is er geen licht: op de fietshelm hebben we alvast onze lampjes gemonteerd als mijnwerkers: de langste onverlichte tunnel is immers 1 km.

Morgen, onze laatste echte fietsdag,  zal het gelukkig weer zonnig en droog zijn.