Dag 2: El Arahal - Écija 76 km

Vandaag een groot deel op ‘onverhard’ gefietst en tenslotte de weg nog kwijt geraakt zodat we in het donker aankwamen bij ons hotel waar Beatrice ons staat op te wachten. Waren we maar eerder vertrokken. Onze nacht in Los Dos Naranjos viel niet mee. In Spanje rijden ‘s nachts namelijk alleen rammelende vrachtwagens met vierkante wielen. Dat knaagt aan de nachtrust.

Bij het ontbijt blijkt ons hotel een populaire bestemming voor touringcar toeristen. Er zitten er wel honderd…. Niet dat het ontbijt iets voorstelt. Een broodje met wat knoflooktomaat en koffie. Onze buurman neemt een broodje met alleen olijfolie. De hoeveelheid van wel een half koffiekopje!

We kopen onderweg wat broodjes en beleg bij een panaderia. Onze route gaat vandaag voor een groot stuk over een Via Verde: een fietsroute op een oude spoorlijn. Het tracé slingert door het landschap en maakt flauwe bochten. Hellingen minder dan 2%. Alles verhard met kleine steentjes.

We zijn de enige fietsers hier en dit allemaal klinkt best aantrekkelijk maar er staat een  flinke wind juist uit de richting waar wij naartoe moeten. We zitten de hele dag in de eerste of tweede versnelling. In de “1” gaan we bij iedere omwenteling van de trapas 236 cm vooruit. Dat is niet veel (onze”7” =  630 cm!).

Die Via Verde staat beschreven op het internet maar ter plaatse heeft niemand ervan gehoord. Alleen aan het begin staat er een bord, maar een wegwijzer naar dat begin staat nergens. Vragen heeft nauwelijks zin. Niemand lijkt ervan op de hoogte.

Het waait niet alleen stevig het wordt ook steeds warmer. Halverwege besluiten we wat uit te rusten op een terras in Fuentes de Andalucía. Het terras zit vol. We worden gevraagd om mee te eten van een paella die te veel is voor het gezelschap. Dat slaan we niet af! We zitten een uur, drinken wat en gaan verder. Het tracé is in dit stadje onderbroken en aan de andere kant is het zoeken waar het verder gaat.  Er is geen volk op straat om het aan te vragen. Alleen volk op volle terrassen. Dan komt  telkens degene die het meest gedronken heeft met een uitleg waar we niets aan hebben. Een boer op een tractor kent de Via Verde! Hij moet er ook zijn voor de olijfoogst: “ volg maar”. Bij het volgende stadje hetzelfde probleem. Via Verde onderbroken. Daar waar hij verder zou moeten gaan staan zigeuners en een slagboom. Een bordje met “Coto Privado”. We keren om en vervolgen de weg op goed geluk, bijgestaan voor Google Maps. Uren fietsen we langs de snelweg naar Ecija. De weg is slecht met grote keien. We halen zo’n 8 km/u, vermoeid met tegenwind die hier eind oktober nog best warm is.

De helmen gaan af. We maken toch geen snelheid en geen auto die zijn ophanging riskeert op deze wegen.

Zo’n 6 km voor de eindbestemming laat Google ons ook in de steek. Waar een weg getekend is, is er slechts een pad, dat even verder overgaat in een akker. Het begint te schemeren. Nu meldt de factor tijd zich ook bij de problemen die we al hebben. Terug willen we niet want dat is bergop. Verderop lijkt er een weg te zijn in de goede richting. Als we dit een stuk fietsen staat er plots een ijzeren hek. Voor een weg omhoog ontbreekt ons de kracht. Ver beneden ons zien we wel de lichten van auto’s. Daar moet dus een weg zijn. Alleen tussen ons en die weg ligt een paar kilometer vers geploegde Spaanse akker. Omdat het nu al bijna donker is, sleuren we onze fietsen door de zachte aarde. Bij de weg aangekomen klikken we de led lichtjes op de fietsen en is de weg naar ons hotel een kwestie van minuten.