Dag 10. Van Borgagne naar Lecce
57 km.
We hebben slecht geslapen. Onze kamer in de Masseria (soort boerderij van honderden jaren geleden) was een oude “cave” waar vroeger wijn of olijfolie opgeslagen werd. Die lucht was er uit maar het klamme vocht niet. Een deur openzetten naar een soort binnenplaats kon niet want de eigenaar, Marco, had de hele nacht zes bouwlampen branden. Voor de “veiligheid”.
Dus was de keuze: ofwel het vocht zonder enige ventilatie ofwel die spots, om in te slapen. Je begint dan zo’n beetje te koken van ergernis en van slapen komt dan weinig meer. Bij het ontbijt begreep de eigenaar niet waar we moeilijk over deden. Dan houdt elk gesprek op. Vertrekken met een opgestoken middelvinger of een negatieve review op airbnb? Het wordt het laatste.
We fietsen weer naar de kust. Er zijn grotten uit zeer oude tijden, en er staan overal borden met uitleg. Het waait niet meer, maar de lucht is ook niet meer diep blauw. We ruiken mimosa, gele brem en tijm (pizzakruiden).
Onder de olijfbomen groeit meestal niks. Al het groen is weggehaald. Later passeren we een gebied van WWF. Daar kan de natuur zijn gang gaan en staan hele weiden in bloei met klaprozen, margrieten en orchideetjes.
Een kudde schapen en geiten steekt over.
Als we direct naar onze bestemming zouden rijden is het maar 25 km. Dus we kiezen wat omwegen en scharrelen door het landschap. Door wijken met vakantiehuisjes, langs boerderijen en ingeslapen dorpjes. In een ervan worden we achtervolgd door twee honden die ons wel rauw lusten. Ze blaffen en grommen en eenmaal als ze ons gezien hebben, komen ze snel naderbij. We moeten flink doortrappen om ze af te schudden. Oef!
Lecce (zeg: Letsje) is een grote stad. Onze kaarten kloppen niet omdat er zwaar wordt gewerkt aan de verbetering en aanleg van wegen. Onze kamer is in het centrum in de “Via delle Giravolta” vrij vertaald “ Doolhofstraat”. Moeilijk te vinden, ook voor de gps die in de smalle steegjes steeds minder nauwkeurig wordt.
Het is een mondaine stad met veel volk op straat, dames en heren met de mooiste zonnebrillen..Het is vakantie.
De fietsjes laten we bij de b&b en we kuieren wat rond. Er is een Romeins amphitheater. Overal staan de kerkdeuren open (ivm Pasen) en het volk loopt binnen en buiten.
We eten weer een pizza. Dat valt eigenlijk nooit tegen.
Morgen wordt het nog een flink stuk fietsen naar de laatste overnachting: Mesagne.
We hebben slecht geslapen. Onze kamer in de Masseria (soort boerderij van honderden jaren geleden) was een oude “cave” waar vroeger wijn of olijfolie opgeslagen werd. Die lucht was er uit maar het klamme vocht niet. Een deur openzetten naar een soort binnenplaats kon niet want de eigenaar, Marco, had de hele nacht zes bouwlampen branden. Voor de “veiligheid”.
Dus was de keuze: ofwel het vocht zonder enige ventilatie ofwel die spots, om in te slapen. Je begint dan zo’n beetje te koken van ergernis en van slapen komt dan weinig meer. Bij het ontbijt begreep de eigenaar niet waar we moeilijk over deden. Dan houdt elk gesprek op. Vertrekken met een opgestoken middelvinger of een negatieve review op airbnb? Het wordt het laatste.
We fietsen weer naar de kust. Er zijn grotten uit zeer oude tijden, en er staan overal borden met uitleg. Het waait niet meer, maar de lucht is ook niet meer diep blauw. We ruiken mimosa, gele brem en tijm (pizzakruiden).
Onder de olijfbomen groeit meestal niks. Al het groen is weggehaald. Later passeren we een gebied van WWF. Daar kan de natuur zijn gang gaan en staan hele weiden in bloei met klaprozen, margrieten en orchideetjes.
Een kudde schapen en geiten steekt over.
Als we direct naar onze bestemming zouden rijden is het maar 25 km. Dus we kiezen wat omwegen en scharrelen door het landschap. Door wijken met vakantiehuisjes, langs boerderijen en ingeslapen dorpjes. In een ervan worden we achtervolgd door twee honden die ons wel rauw lusten. Ze blaffen en grommen en eenmaal als ze ons gezien hebben, komen ze snel naderbij. We moeten flink doortrappen om ze af te schudden. Oef!
Lecce (zeg: Letsje) is een grote stad. Onze kaarten kloppen niet omdat er zwaar wordt gewerkt aan de verbetering en aanleg van wegen. Onze kamer is in het centrum in de “Via delle Giravolta” vrij vertaald “ Doolhofstraat”. Moeilijk te vinden, ook voor de gps die in de smalle steegjes steeds minder nauwkeurig wordt.
Het is een mondaine stad met veel volk op straat, dames en heren met de mooiste zonnebrillen..Het is vakantie.
De fietsjes laten we bij de b&b en we kuieren wat rond. Er is een Romeins amphitheater. Overal staan de kerkdeuren open (ivm Pasen) en het volk loopt binnen en buiten.
We eten weer een pizza. Dat valt eigenlijk nooit tegen.
Morgen wordt het nog een flink stuk fietsen naar de laatste overnachting: Mesagne.
Wat heb je aan je arm? Xxx Willy
Xxx
Ik zie naar jullie uit, als jullie terugkomen. Gerhard